Near-Field Communication (NFC) – komunikacja bliskiego zasięgu, jest to krótkozasięgowy, wysokoczęstotliwościowy, radiowy standard komunikacji zezwalający na bezprzewodową wymianę danych na odległość do 20 centymetrów.
Ta technologia jest prostszym rozszerzeniem kart zbliżeniowych (ISO/IEC 14443), łącząca interfejs czytnika i kart inteligentnych w jednym urządzeniu. Urządzenia z technologia NFC mogą komunikować się z urządzeniami w standardzie ISO/IEC 14443 (czytniki i karty), jak i zarówno z innymi urządzeniami NFC, a tym są zgodne z istniejącą i będącą już w użyciu infrastrukturą publicznego transportu i płatności, jak MIFARE. NFC jest przede wszystkim nakierowane na wykorzystanie w telefonach komórkowych.
Charakterystyka technologi:
- Zasięg: do 20 cm
- Częstotliwość w zakresie od 13,56 MHz do 7 kHz (Pasmo ISM)
- Maksymalna szerokość pasma sygnału to: 2 MHz
- Przepustowość: 106, 212, 424 lub 848 kbit/s
- Odbiór i nadawanie w tym samym czasie
- Tryby pracy:
- Tryb aktywny: oba urządzenia – inicjujące i docelowe – komunikują się przez naprzemienne generowania swojego sygnału. Urządzenie wyłącza swoje pole elektromagnetyczne, gdy czeka na dane. W tym trybie oba urządzenia zwykle potrzebują zasilania.
- Tryb pasywny: inicjujące urządzenie wytwarza pole elektromagnetyczne, a docelowe urządzenie odpowiada, modulując to pole. W trybie tym urządzenie docelowe jest zasilane mocą pola elektromagnetycznego urządzenia inicjującego, dzięki czemu urządzenie docelowe działa jako transponder.
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Komunikacja_bliskiego_zasi%C4%99gu